σε άλλα ευχάριστα νέα

όποτε απομακρύνομαι απ' τον ίλιγγο
φρικάρω
τον βλέπω να με στροβιλίζει μανιακά
πως το αντέχω όλο αυτό, δεν καταλαβαίνω
τί να σου πώ γι' αυτό δεν ξέρω αλλά θέλω να το συλλάβεις
χωρίς να σε νοιάξει
glimpse και γειάσας

θέλω να ρωτήσω πως βιώνεις εσύ το χρόνο
έχω χάσει κάθε μου παιχνίδι
χρειάζομαι βίδες και λουριά να δαμάσω τη ζωή μου
και λοιπά υποσύνολά της
(control is as real as a one legged unicorn taking a leap at the end of a double rainbow)
οπότε χρειάζομαι απλώς μαλακίες για την αποσυμπίεση και καμία αγκαλιά
έχω σύριγγες αντ' αυτού
και το παιχνίδι, το  χαζορίσκο και την κυνική εξοικείωση
**η διαφορά μου είναι πως εκεί που το απλό είναι η φλέβα,
εγώ είμαι ειδική στις αρτηρίες
και αυτό περικλείει την ψυχοσύνθεσή μου ολόκληρη

ο θάνατος με φθείρει σε βαθμό που δεν θέλω ποτέ να συλλάβεις
όμως θέλω να σε νοιάξει σε αντιδιαστολή
με όλα τα άλλα
η φιλοσοφία με εκνευρίζει σε βαθμό να θέλω να σκίσω τις σελίδες
να ζωγραφίσω καρδούλες και πουτσάκια
και να τα μοιράσω τρικάκια
διαμαρτυρία υπερ αυτών που έχουν αντιληφθεί την έννοια του κενού

σήμερα ξέχασα να κάνω activate την όρασή μου
ευτυχώς όποιο δεν έχει μυαλό (ιατί η όρασή είναι μνήμη)
 έχει πόδια
και όταν περπατάω φαίνομαι πιο χορευτική απο οπουδήποτε
αποφεύγοντας τελευταία στιγμή κολονάκια, ανθρώπους και λακούβες
το μυαλό μου είναι πάντα πιο φαντεζί
απ' τον κόσμο
εκτός αν είναι σκοτάδι και 'γω παρανοώ
-τοχόμπιμου-

το συνειρμικό μου πάει
αλλά δεν έχω κι άλλη επιλογή
μιας και το κεφάλι μου είναι τόσο πηχτό που όσο και να το κουνάω
δεν ξεκολλάει
οι σκέψεις μου κάνουν απλά ελιγμούς γύρω απ' το data  που επιβάλλεται να δομηθεί
τόση ενέργεια απαιτούμενη
οι αντοχές μου είναι ασύλληπτες
κι ας ξέρω το τάηρντ φέης όσο να διαβάζω τις γκριμάτσες σου
i can feel your energy from two planets away
that bitch killed my vibe
but
+
.

αν το βούλωνα λιγάκι, θα 'ταν όλα -

το κάτι που έλειψε,
ξάπλωσε στο κρεβάτι μου
παίρνοντας ένα χώρο που δεν του άνηκε
μα τον παραχώρησα

εκείνο το μικρό αγόρι μου έλεγε πάντα με αυτό το ύφος σοκαρισμένης σοβαρότητας
που απολάμβανα όσο τίποτα
"μαλάκα είσαι ακραία στα γόνατα" και 'γω κάθε φορά, φροντίζω να επισημαίνω
πως 'στα γόνατα' δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μεσσαίο επίπεδο που αγνοούμε
και τότε η δασκάλα λέει πως αυτό θέλει τεχνική και προσοχή και γω σκύβω το κεφάλι
για την φυσικότητα των απαιτήσεών μου

το κάτι που λείπει,
δεν θα βρεθεί και αυτό θα συμβαίνει πάντα
με όλα
και αλοίμονο αν δεν
τί θ' απομέναμε

το όχι και τόσο μικρό αγόρι με κοιτά, το κοιτώ
ένα κατσαβίδι τρυπάει την κοιλιά μου απο πίσω και τη νιώθω να αδειάζει
στη σιωπή κοχλάζω
ανοίγω το στόμα μου
και τα σωθικά μου μένουν ασφαλή στη θέση τους

κάτι δε λείπει, χωρίς την παραδοχή της υπαρξής του
μόνο όταν είδα πόσος χώρος μπορεί να υπάρξει δίπλα μου
χωρίς να φάει τον δικό μου
πείστηκα πως όλο αυτό μπορεί να είναι οκ*

πάνε μέρες που σκέφτομαι
κάτι να μη λείπει, ίσα-ίσα να βρίσκεται ακριβώς εκεί που πρέπει
το κεφάλι σου να προσπαθεί να ψιθυρίσει κάτι στην κλείδα μου
-που σίγουρα τ'αξίζει παραπάνω απ' τ' αυτί μου-
και το δικό μου κεφάλι στον ώμο σου,
βαρύ να θέλει να κοπεί

και ξάφνου βρίσκομαι στα γόνατα ξανά
αγέρωχη
και ένα κεφάλι έρχεται να χωθεί στην κλείδα μου
και γω αφήνω πίσω το δικό μου
μα κάτι λείπει
κι αναρωτιέμαι
που πάνε όλα μου τα σκίλς
όταν δε λείπεις.

σασπενς

ο διάδρομος ήταν γεμάτος καθρέφτες

τελικά δεν ήταν διάδρομος

ήταν δωμάτιο

όχι, σάλα ολόκληρη

γεμάτη καθρέφτες 

και περπατούσα και έβλεπα ανθρώπους

σε κάθε καθρέφτη άλλον

μήπως τελικά ήταν παράθυρα;

όχι, πλησίαζα και ήμουν εγώ

αλλά απο μακριά όπως περνούσα ανάμεσα

ήταν φιγούρες γνωστές και άγνωστες

λιγότερο ή περισσότερο οικείες

κάποια στιγμή τον είδα φευγαλέα

κοντοστάθηκα και πλησίασα στον καθρέφτη

πλησίαζα αρκετά έβλεπα εμένα

με μια οικεία μεν αρκετά ασαφή δε αντανάκλαση

πλησίαζα κι άλλο η εικόνα θόλωνε απότομα

απομακρυνόμουν έβλεπα πάλι μια φιγούρα

την φιγούρα του

οικεία μεν ακατανόητη δε

απομακρύνθηκα κι άλλο, ο καθρέφτης καταλήφθηκε απο άλλες φιγούρες

ξαναπλησίασα τη φιγούρα του

έμεινα ακίνητη έγινε κάπως πιο σαφης

μετά πλησίασα κι άλλο

ένα βήμα 

η εικόνα άρχισε να γίνεται ενιαία 

ενθουσιάστηκα κι άλλο βήμα

κάπως βρέθηκα με γυρισμένη πλάτη να με κοιτάω απέναντι

τί σκατά

γύρισα πάλι επιτόπου

καμία φιγούρα

ένας άδειος καθρέφτης να αντανακλά

άπειρους καθρέφτες

τρόμαξα 

έβαλα τα κλάματα

άρχισα να σέρνω τα πόδια μου

καταπονημένη στην αίθουσα

τον ξανάδα

έμοιαζα πολύ πιο ζωντανή στην αντανάκλαση δίπλα του

βαρέθηκα να περιμένω

πλησίασα τόσο που σχεδόν κόλλησα τη μούρη μου

και όσο πλησίαζα

που νόμιζα πως το έκανα σε ένα δευτερόλεπτο

αλλά μάλλον κράτησε μια ζωή

έβλεπα εναλλαξ εμένα

αυτόν

εμένα 

αυτόν

εμένα όμορφη

αυτόν άσχημο

εμένα άρρωστη

αυτόν σίγουρο

εμένα φοβισμένη

αυτόν αβέβαιο

εμένα άσχημη

αυτόν όμορφο

εμένα σίγουρη

αυτόν άρρωστο

εμένα αβέβαιη

αυτόν φοβισμένο

και γω προχωρούσα

δεν είχα πια βήματα

μέχρι και η μύτη μου ήταν κολλημένη

πάνω στα λειασμένα φύλλα αργύρου

και είχε μείνει μόνο η πρόθεσή μου να προχωρά

και έκλεισα τα μάτια μου

για να πάψω να σκουντουφλώ στη μύτη μου

και όταν τα ξανάνοιξα

είχα έναν άνθρωπο μπροστά μου

του είπα

γιατί το στόμα σου είναι τόσο μεγάλο;

και αυτός τότε άνοιξε το στόμα του

και είδα μέσα του το είδωλό μου

(και τότε πια, ήμουν σίγουρη, πως δεν είναι ο παππούς μου)

του χαμογέλασα

και περίμενα.

ε γαμιέσαι

άνοιξε την πόρτα κι έμεινε να κρατά το χερούλι σαστισμένος,με το βλέμμα καρφωμένο στο μαύρο μάρμαρο χωρίς να βλέπει τίποτα πραγματικά. έμεινε εκεί, να παρατηρεί πως το μαύρο μάρμαρο, ενώνεται με το μπεζ πλακάκι. λίγο μετά άρχισε να κουνάει αργά αργά την πόρτα, κρύβοντας το μαύρο μάρμαρο και εμφανίζοντας το ξανά. έκλεισε την πόρτα και αναρωτήθηκε πρώτη φορά, μήπως όντως υπάρχει μια συνθήκη που δεν υπάρχει μαύρο μάρμαρο. άνοιξε την πόρτα και περπάτησε στο μαύρο, με την σκέψη του μπεζ. υπάρχει αυτή η συνθήκη που δεν υπάρχει το μαύρο μάρμαρο, μουρμούριζε και έτσι κατέβηκε έφτασε δύο τετράγωνα παραπάνω, χτύπησε την μαύρη πόρτα ενώ σκεφτόταν πως υπάρχει συνθήκη που δεν υπάρχει μαύρη πόρτα, προχώρησε στο διάδρομο με το μαύρο χαλί, ενώ υπενθύμιζε στον εαυτό του πως υπάρχει μια συνθήκη χωρίς μαύρο χαλί,  έφτασε στο κρεβάτι με τα μαύρα σεντόνια σίγουρος για την συνθήκη που δεν υπάρχουν μαύρα σεντόνια, τον είδε γυρισμένο πλάτη να κάθεται, τον πλησίασε και ένα βήμα μακριά του πάγωσε. πάγωσε και στεκόταν να κοιτά την μαύρη του μπλούζα. δεν μπορούσε να πείσει τον εαυτό του, για την συνθήκη που δεν υπάρχει μαύρη μπλούζα. με τίποτα. με τίποτα. καθόταν εκεί, ένα βήμα μακριά του. κάποια στιγμή, γύρισε τα μάτια του ανάποδα και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. ναι, άλλη μια συνθήκη που δεν υπάρχουν μαύρα μάτια. έκανε αυτό το βήμα, του έβγαλε την μπλούζα, την μαύρη μπλούζα και τότε

αυτός εξαφανίστηκε. 

ναι, υπήρχε μια συνθήκη χωρίς μαύρη μπλούζα

αλλά αυτό δεν σήμαινε απαραίτητα μπεζ.

pls

ξερω πως δεν πρέπει αλλά

θέλω να με πείσεις

ακόμα κι ο ύπνος με προδίδει

και το πάπλωμά μου είναι τόσο ανακουφιστικό

όσο και λίγο

το στρώμα με υποδέχεται αλλά δεν με συγκρατεί

το παράθυρό σου σίγουρα έχει μια οπτική γωνία

που θα έλυνε τα προβλήματά μας μια κι έξω

κυρίως αν πήδαγες την κατάλληλη στιγμή

πάνω σ-     το κεφάλι μου ,
μοιάζει με σκαλωσιά

και γω το σκαρφαλώνω κάθε μέρα με το ίδιο ρίσκο

και κάτι νύχτες με συναίσθημα σε εκτόξεύση

οι σκαλωσιές πληθαίνουν να ακολουθήσουν την πορεία της ντοπαμίνης μου

με έχω μάθει πια

κατεβαίνω προσεκτικά

οι σκαλωσιές με έχουν φάει γαμώ

και πρέπει μια φορά

απλά να αιωρηθώ

κάπου ανάμεσα σε στέρνο και καρωτίδα

αλλά είναι δύσκολο για ανθρώπους με τρία πόδια ( όπως εγώ)

και άκρα λεπίδια 

λαβωμένους ως το κόκαλο

να καμπυλώσουν στη βαρύτητα

μιας και δεν γνώρισαν ζωή έξω απ' τη γείωση

αυτή λέει πως έχω τόσα πολλά

που ούτε να τα φανταστεί κανένα δε μπορεί

και δεν θα βγάλει άκρη αν δεν με δεί απο κοντά

και γω

λέω πως

αν περιμένω να καταλάβεις για να με πάρεις αγκαλιά

το πιθανότερο

είναι τα χέρια σου να γίνουν χώμα και το μυαλό μου στάχτη

θέλω να με πείσεις 

για να έρχομαι

γιατί ουρλιάζεις και σ'ακούω με τα μάτια βουρκωμένα και σφιγμένα

όταν φεύγω και μαγκώνω

γιατί φοβάμαι τόσο

που δεν μου φτάνει το σκοτάδι να κρυφτώ

μα μου 'χει φτάσει 

το να λες

πως θα περάσει.

witnessing

Given Poem:
my feet are going 
to the opposite 
direction.

Duration : 6 minutes

Task: dancing on a poem/ free impro

Προσπαθώ να σε πλησιάσω,το αριστερό μου χέρι τεντώνει να σε αγγίξει μα ενώ ριχνώ μπροστά τον κορμό μου να προχωρήσει, τα πέλματα μου δεν μετακινούνται. Τεντώνω κι άλλο το χέρι μου, ρίχνω όλο μου το βάρος μπρος. Τα πέλματά μου αρχίζουν να κινούνται προς τα πίσω, τεντώνω με αγωνία το χέρι μου. Τα δάχτυλά μου τρέμουν και τα πόδια μου με τραβούν όλο και μακρύτερα, δεν έχω τον έλεγχό τους, προσπαθώ να σε κοιτάξω μα γίνεται δυσκολότερο, είναι μάχη μέσα μου εξουθενωτική, το να θυμάμαι πως όλο αυτό καταλήγει στο να μην σε πλησιάζω το κάνει απλά συντριπτικό.

Τα πόδια μου είναι η ίδια μου η αυτοκαταστροφή. Οι αντιστάσεις μου.

Ελάχιστα πριν παραδοθώ στην οπισθοχώρησή μου, σκέφτομαι πως ίσως αν προσπαθήσω όλο αυτό να το αντιστρέψω, θα καταφέρω να σε φτάσω. 

Αρχίζω να στοχεύω κάτι ασαφές, αντιδιαμετρικά απέναντί σου, όμως τα βήματα μου δεν είανι τόσο ισχυρά, μιας και είναι ανάλογα της επιθυμίας μου. Συγκεντρώνομαι σε αυτό το κάτι, που πρέπει να επιθυμήσω επαρκώς ώστε τα πόδια μου να οπισθοχωρήσουν αυτή τη φορά προς το μέρος σου. 

Αρχίζω να σε πλησιάζω. Δεν σε βλέπω, μένω αφοσιωμένη σε κάτι που αγνοώ, έχω καταφέρει να με πείσω τόσο που σχεδόν τρέχω καταπάνω σου με γυρισμένη πλάτη. 

Τελευταία στιγμή, γυρνώ να σου χαμογελάσω και αμέσως τα πόδια μου αρχίζουν να με απομακρύνουν ξανά. Υποφέρω, ξεκινάω τις λούπες, σχεδόν στατική, σε ένα τρανς μη διακοπτώμενο μα εξοργιστικά μάταιο, δεν ξέρω καν αν βρίσκεσαι πια τριγύρω μου, δεν έχω καν ελευθερία να σηκώσω το κεφάλι μου να σε ψάξω, μάχομαι απλά ανακυκλώνοντας μια επιθυμία που πλέον αγνοώ απλά μένοντας στο σημείο. Παραδίνομαι στην αποτυχία μου και στα πόδια μου μα γρήγορα αντιλαμβάνομαι πως χωρίς να με οδηγώ τα πόδια μου δεν έχουν να στραφούν ενάντια σε κάτι, μένουν αδρανή και το βάρος μου είναι ο μόνος άξονας. Δεν υπάρχει βλέμμα, δεν υπάρχει εξωτερικός μα ούτε και εσωτερικός κόσμος, υπάρχει το απόλυτο τίποτα, που σε άγει και σε φέρει χωρίς καμία εναλλαγή. Αυτή η κατάσταση δεν υφίσταται, όσο και αν προσεγγίζεται και έτσι παρατηρώ τα ψήγματα επιθυμιών που αναδύονται και με περιηγούν στο χώρο. Όσα και να θέλησα, δεν τα κατάφερα, μόνο που τα πόθησα και τα ‘χασα, μόλις τα βρήκα τους απομακρύνθηκα.

Ίσως αυτή να είναι η συνθήκη μου όμως. Η θλιβερή επιβεβαίωση της αυτοκαταστροφής μου, πλησιάζω μόνο εν αγνοία και απομακρύνομαι απο την ίδια την προσπάθειά μου. 

Εκτός αν,

αν μείνω στατική, και η επιθυμία μου βρεί άλλο τρόπο να εκφραστεί και τα πόδια μου πρέπει να εναντιωθούν πέραν της μετακίνησης, κοντράροντας εκτός απο μένα, την βαρύτητα και τις ίδιες τις αρθρώσεις τους. Καλύτερα, 

καλύτερα έτσι.

Μένω στο σημείο, τουλάχιστον όσο μάχομαι με μένα μπορείς να πλησιάσεις, εσύ αν θες. Ως τότε, δαμάζω το πόσο μου εναντιώνομαι, ώστε να μπορέσω να μην σπριντάρω μακριά σου μόλις σταθείς απέναντί χαμογελώντας μου.

Εμφανίζεσαι, κοιτώ τα πόδια σου, δυσκολεύεσαι εξίσου, δεν ξέρω εσύ

τί έχεις περάσει μέχρι να καταφέρεις να πλησιάσεις,

ανταλλάσουμε ένα βλέμμα,

κι όμως

συμβαίνει

ή συνέβη

ή,

ίσως βρούμε τον τρόπο μας.

πταίσμα < έρωτας < κακούργημα

εκείνο το σώμα,

το γεμάτο σύμβολα, γράμματα και σχήματα

το γεμάτο χρώματα, ιδέες

ασαφείς και σαφέστερες προθέσεις

βαθύτερα και επιφανιακότερα χαραγμένες μνήμες

εκείνο το σώμα

με τα διπλά όρια

δεν έμαθε ποτέ ούτε ν' αφήνεται ούτε να ηρεμεί

και ήρθαν αυτά τα διπλοπατημένα απο μαύρο και μπλέ παστελ όρια

να λιώσουν

να ασαφοποιηθούν, να ρευστοποιηθούν

blurred nasty figure 

να νιώσουν προσιτά 

να επιτραπεί το συναίσθημα του ατελούς

το ατελές να βιωθεί

και να ζητά συμπλήρωμα

όχι ως έλλειμμα

και σαφώς, όχι ως πλημμέλημα**

πλέον αυτό το σώμα

είναι γεμάτο πάτσιζ

κολάζ απο χρωματιστά συναισθήματα

σε διαρκή εναλλαγή

αναδιάταξη

και αυτό είναι το μόνο που με κρατά ζωντανή

όσο τραβώ φωτογραφίες

ανα στιγμές

για να θυμάμαι τις διαδρομές και τις ιστορίες μου

ο έρωτας είναι ακόμα ένα συναίσθημα

και βρίσκομαι καθηλωμένη στην παραδοχή

πως

το να επιτρέπεις το βίωμα

δεν είναι αδυναμία

η εκλογίκευση και ο έλεγχος δεν είναι δύναμη

ή μάλλον είναι

όταν έχεις πρώτα μάθει να αφήνεσαι στο άγγιγμα

συναίσθημα;

φροντίδα;

αφήστε με να νιώθω ένα σκουπίδι

αφήστε με να επιβεβαιώνω θλιβερά

την αυτοκαταστροφή μου

δες καλύτερα

το κάνεις και 'συ

δεν ξέρω πια τί άλλο 

να σου χαρίσω

πια έχεις στόμα

και μίλα μου

όσα προσπάθησα

δεν τα κατάφερα

ούτως ή άλλως

οπότε

το παράπονο μόνο να μην βλέπω

να μην ακούω

και να μη γεύομαι.

                           έτσι κι αλλιώς

                                    ήθελα μόνο να σε χαίρομαι.

**πταίσμα < πλημμέλημα < κακούργημα.

συμβίωση

όσο πλησιάζω
απομακρύνομαι
γι'αυτό και πρώτη φορά
αντιλαμβάνομαι την υποκειμενικότητα του βιώματος
                                                                  this shit will never be shared

ο πιο βαθύς ρομαντισμός μου
ξεκινά και τελειώνει
στην αντίφαση της ύπαρξης
δεν θα μπορέσω ποτέ
μα
θα προσπαθώ ώστε να

όλα τα υπόλοιπα
δεν χωρούν στο δικό μου μυαλό

και αυτός
είναι απλά ένα ακόμα παράδειγμα
ειδώλου
που πλησιάζω και απομακρύνω διαδοχικά απ' τα μάτια μου παρατηρώντας
τί αλλάζει
μαζί με το θάμβο της δικής μου όρασης

τον βλέπω κακό βλοσσυρό
τον βλέπω πληγωμένο και εύθραυστο
μετανιωμένο
άθικτο
και αυτό είναι το παιχνίδι μου
παρατηρώ πόσες μορφές αλλάζει μέσα μου και πως νιώθω με κάθε μια
έτσι έχουμε μια σχέση γεμάτη απ' όλα τα συναισθήματα
επαρκώς αυτοαναφορική και σίγουρα ειλικρινή

τώρα εδώ
όσο πλησιάζω βλέπω εμένα και όσο πάω κοντά παρατηρώ πως
θολώνει η ανάσα μου το τζάμι
και μάλλον ας σκουπίσω
κοιτώ ξανά
και βλέπω πάλι την άβυσσο.

selection and dominance

οι φυλετικές ορμόνες
και οι ανώμαλες γοργόνες
γυρνούν πάλι τα ρολόγια
ανάποδα

"τί σχέση έχεις μαζί του;" θέλει να με ρωτήσει
μα δεν το κάνει ο ψωροπερήφανος

"έχω και γω τα κουτάβια μου, σα γνήσια σκύλα"
θα απαντούσα
my little puppies
growing up
becoming lonely wolves

μόλις η αγέλη βιωθεί
το θλιμμένο γλυκό κουτάβι
γίνεται λυκάκι
κυνικό με δόντια κοφτερά
κρυμμένα στο μεγάλο στόμα
που μοιάζει χαμόγελο

i am always gonna be a sad bitch
but you will see the bad one
'till willing to join our crew

selection and dominance
σαγόνια ψηλά
τί άλλο να χάσουμε και τί να φοβηθούμε

εδώ υπάρχουν γλώσσες για πληγές
και χέρια δυνατά και απαλά
μα
ζήτα τα.

άραγε

έι

άραγε γιατί να φοβάμαι

γιατί πάντα να νιώθω

όπως όταν δεν ήξερα

κι όπως 

όταν δεν ήθελα

ο πρωινός ήλιος στο μπαλκόνι

με βρήκε να παραδέχομαι

πόσο φοβάμαι

μπαινοέβγαινα σπίτι

κάνοντας κύκλους στο σαλόνι

σκυθρωπή μονολογώντας στίχους

και ήξερα πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα

πέραν του να με σεβαστώ

και να του χαμογελάσω

ελπίζοντας

να καταλάβει

πως 

_

         _

                  _

το 'χω πολύ δύσκολα

όσο δεν νομίζει πως το 'χει.

και μετά

βρέθηκα ξανά να αποχωρώ

απο το χώρο

πριν συμβεί τίποτα απρόοπτο

γιατί

μετά απ όλα αυτά

καυλώνω μόνο με τη γλύκα των ανθρώπων.

όλα φθηνά

'έχω προχωρήσει γενικά, ξέρεις απο τότε που τα λέγαμε, τί να εξηγώ’ ξεμπλέκω τα πόδια μου σηκώνομαι και φεύγω

γελάω κρυφά

λες και πήγα μπροστά

-απλά βαρέθηκα τη σκατομιζέρια και την κλάψα 

γαμώ, φτάνει!

φρικάραμε, πόσο πια;

γαμάει η κόλαση αρκεί να ‘χεις παρεά

να τη γλεντάς

η Κυψέλης είναι ένα ηλιοβασίλεμα απο μόνη της

την περπατώ κι ανατέλω

κόβω δεξιά στο πιο στενό στενό

παίρνω το δρόμο για το σπίτι που θα ‘θελα να ‘χα

ο κόσμος εκεί είναι βρωμερά γκρί

κόβω αριστερά να πετύχω το μπαλκόνι με τη βουκαμβίλια

ν΄ανοίξει το μάτι μου

τί ωραία που δε φοβάμαι πια όταν ξημερώνει

κοιτώ τον πρωινό ήλιο κατάματα

και κατηφορίζω τον πεζόδρομο

σχεδόν τρέχω να την  βρώ

αφήσαμε χθες τα πλάνα μας στη μέση

στο ‘όλα φθηνά’ 

στρίβω αριστερά

και τον πετυχαίνω στη γωνία να αγοράζει φανέλάκια πουά

“ο χειρότερος ρε” του χαμογελώ και φεύγω

“πού πας καλέ” μουρμουρίζει ντροπαλά κι αμήχανα

δεν απαντώ

έπρεπε να τον έχω φιλήσει

-κλάην,

έχω ήδη αργήσει

“τώρα δεν γυρίζω πίσω” μου επιβάλλομαι

και κουτουλάω πάνω της ευτυχισμένη

και πανηλίθια.

στην ταράτσα

σκέφτομαι πως,

να_

κάπως, μαζί μου θέλησες

και μαζί μου θες

πως

και γω

-μη λέω ψέματα,

ήθελα τόσο να πειστώ πως μπορώ

ήθελα τόσο να μπορέσω

-και μπόρεσα,

και κάπως γκουχ

όπως ουφ

όπως μιεχ

όπως θέλω

όπως γιατί

όπως μα εγώ...

όπως άραγε με μένα

και κυριότερα

όπως άραγε εσύ

τώρα κλαίς ή πονάς;

όπως σε φοβάμαι σε χέρια που ίσως να μη σε σέβονται

όπως δε φοβάμαι τα χέρια και πια είναι σαφές

φοβάμαι τις πληγές

γιατί είναι κρίμα

                         κρίμα

                                  κρίμα 

-κρίμα τί;

να σε αγαπώ τόσο πολύ

κι ακόμα να μη φτάνει.

σκυλιά της κολάσεως

έμαθα να μην περιμένω

να υπάρχω σε απειροελάχιστα μικρά παρόντα

μες τα οποία υπάρχουν τα πάντα

και είναι τόσο γεμάτα που δεν χωράνε τίποτα απ’ αυτά

που προσπαθούν να σφηνώσουν

όμως λίγο αν κλείσεις τα μάτια

έξω και μέσα

κερδίζει το μυαλό και σου θυμίζει

πόσα θα έρθουν

και ω φακ

και πόσα θα φύγουν και ίσως χαθούν

και παρότι είσαι τόσο μικρό

για να ξέρεις το τότε

μπορείς να πονέσεις τόσο πολύ

για αυτό το τότε

γιατί έχεις μάθει να πονάς για να είσαι έτοιμο όταν χρειαστεί

να μην ξαφνιαστείς

έχεις μάθει να πονάς

για να σαι σίγουρο πως οι αναρτήσεις δουλεύουν καλά

πως τα αμορτισέρ θα λειτουργήσουν στην πτώση χωρίς προειδοποίηση

εκεί που δεν χρησιμεύουν τα φρένα

μόνο οι προσευχές

και το επιφώνημα “αααα”

που συνήθως είναι βουβό με λυγμό

γιατί μπορείς να πονάς για πάντα

για όσα λείπουν ή δεν βρέθηκαν 

και αν έρθουν για το πότε θα τα χάσεις

κι αυτός ο πόνος είναι ακόμα πιο τρομακτικός

και κει οφείλεις να φρενάρεις

εκεί χρησιμεύουν τα φρένα

τα χαλινάρια

για να γίνει το άλογο, πήγασσος, δεν θέλει χαλινάρια

βγάλτα

για να γίνει το άλογο, πήγασσος,

θέλει φτερά

βαλτα

και κυριότερα

για να είσαι όμορφο και μαύρο

και όχι σκατογαλανόλευκο

πρέπει να ‘χεις δει θάνατο

πρέπει να τα σηκώνεις κάθε μέρα τα υπαρξιακά

να τα δεις

και να τα βλέπεις

και να ξαφνιάζεσαι πάντα με αυτούς που δεν βλέπουν

το θάνατο

και νομίζουν πως ακόμα όλα πάνε αόρατα γλυκά κι ανώδυνα

ενώ είναι τα μαύρα άλογα με τα φτερά

που σέρνουν τα χαρωπά πρόσωπα

τα μαύρα άλογα με τα φτερά 

είμαστε εμείς

(και μπράβο μας)

σκυλιά

σκυλιά της κολάσεως ρε

σκυλιά

λύκοι μοναχικοί με δόντια κοφτερά

και στόματα μεγάλα

που επιλέγουμε να κρατάμε κλειστά

μην δεις τα δόντια και τρομάξεις

lonely wolves when we dance

screaming a-ou

moving like a snake

floating like a fish

roaring like a lioness

when i hear the beat

λύθηκα απ´ τον πάσαλο

έι oh

έι yaw

έι yo

κάπως ξέρεις αυτοί οι καταρράκτες δεν στερεύουν ποτέ

κι όσο νομίζεις πως ήδη έτρεξαν

αυτοί όλο δυναμώνουν

και είναι τόσο ωραίο αυτό το παιχνίδι

γιατί η κοιλάδα της συνειδητοποίησης

θα ξεραινόταν

χωρίς τον καταρράκτη

και οι βόλτες δίπλα στο ποτάμι δεν θα ταν δροσερές και γάργαρες

και κάπως

ήθελα να πω

πως απο έναν τέτοιον ξεπήδησαν κάτι σταγόνες και σχημάτισαν

σε αυτό το μεγάλο πλανητάριο που πάντα βλέπεις

όλα αυτά που ήταν μπροστά σου και δεν τα έβλεπες

μια αίσθηση σιγουριάς

για το εξης:

μιλήσαμε τόσο πολύ

που πλέον δεν μπορεί να τραυματίσει

κι εννοώ

μ’ έβαλα στη γωνία να με τιμωρήσω

σκέφτηκα να σου λέω

πως δεν εμπιστεύομαι το ‘ναι’ σου γιατί δεν υπάρχει το ‘όχι’

θυμήθηκα να νιώθω πως

‘τώρα πήγαινε σπίτι ή κλείσε το στόμα ή κάνε μμμ’

και με έπιασα

τόσο μακριά απ’ όλα αυτά

που όμως όλα αυτά υπάρχουν

και είμαι πολύ σίγουρη

πως δεν πληγώνομαι εδώ

και δεν μου μένει το παράπονο

και δεν ξαναγυρνάει πίσω το γαμήδι αφού το δες

αφού το μίλησες

αφού το προσπάθησες

δεν γυρνά

δεν υπάρχει εδώ

ούτε μαμά ούτε σωτήρας ούτε τίποτα

νο πατερίτσες νο μαστερς νο σερς

υπάρχουμε εγώ κι εσύ

εσύ και γω

με τις κακές γλυκές εαυτές

και αυτό ειναι αρκετό

μικαχη και ναλοξια

για υγρά μάτια και ήρεμα στομάχια

εγώ δεν αμφιβάλλω

τους πέταξα τους ρόλους μου εδώ

και δεν αλλάζει. 

she said:

Οι άσπρες μπλούζες μας βαραινουν
Αλλα τα μαυρα φορμακια μας κάνουν να πεταμε
Κρεμομαστε απο τα δίχτυα και περναμε στο λασο το συναίσθημα
Να γυρναει σε τροχια
Καθως περιφερομαστε
Πιο κοντα, πιο ζεστα και σιγουρα πιο πάνω
Οι μαυρες τρυπες υπάρχουν
Κλεινεις τα ματια και τα χρωματα τρελαινονται πιο πολυ
Ενα μισαωρο μετα τα ξανανοιγεις και εχεις διαγραψει εναν τελειο κυκλο μεσα σε μισο λεπτο
Το ενα πρωι νιωθω 60
Το επομενο δεν εχω ηλικια
Εχω μονο μια ταση που δε σβηνει
Δαγκωμενα μαγουλα
Σφιγμενα σαγονια
Δεσμιδωσεις και τιναγματα
Μεσα στην ενταση γεννιέται ηρεμια
Αμα πεθανω χαρουμενο,
Μετράει οντως για θάνατο?




Τα μικρα κοριτσάκια
Με τα τεραστια ματια,
Τα διαφανα ματια
Αιωρουνται 16 cm απο το πάτωμα
Δεν ξερουμε ποτε ηρθαν κι απο που
Εισερχονται με μελη μουδιασμενα αλλα κινουνται αβιαστα ενάντια στη βαρυτητα
Σκυλιά
Βαλτους λιγο νεράκι, αδέσποτα ειναι,
Λιγακι ακομα
Μετα θα φύγουν
Δε θελουν να τα υιοθετησουμε
They buy their own diamonds
They buy their own rings
Βρισκουν το θεο και τον μοιραζονται σε κομματια
Τον σερνουν χοροπηδωντας στη φωλια τους
Στο βουνο απο σκόνη και λουκουμακια
Πισω απ τα φωτα
Μεσα στα φωτα
Τα φωτα ειναι μεσα στα ματάκια τους

όχι μπαίνουμε-

γαμάμε

εμάς και το παρόν μας

κυρίως απο φόβο

μην τυχόν και δείξουμε ανήμπορες

ζούμε στ΄αποτυπώματα 

και ανοίγουμε καλά τα ρουθούνια μας

να εξιχνιάσουμε που πήγαν τα δικά μας παιδιά

σαν δεν μπήκαν

κι ούτε βγήκαν

πού να στάθηκαν

να ψηλαφήσουμε τα σημάδια στους καρπούς

κι αφού μας φύγει η καύλα

παρατηρούμε τα σαθρά κοινωνικά ντουβάρια

που κρατούν τις αλυσίδες

ψωροπερήφανα, υπεροπτικά

κι ειρωνικά 

ρωτάμε:

“εσείς εδώ, μπαίνατε;"

queer capitalism και 

διαφημίσεις με προνόμια

η αφομοίωση είναι υγρασία

διιαυρώνει το σπίτι συθέμελα

σου μουσκεύει τα οστά

συνέλθετε μαλάκες,

φόκο 

και μπουρλώτο

-όχι απλά δε μπαίνουμε.

να σε πείσω πίσω

το μώβ και το μπλέ ανέμισαν για λίγο

και χάθηκαν στο υγρό βράδυ υγρά και βουρκωμένα

η πόλη λιώνει και ξαναπαγώνει διαρκώς

παραμορφωμένη στέκει ολόγυρα εμφανώς τρομακτική

 “τί αλλάζει την μορφή της πόλης;” με ρωτάς

σκέφτομαι να σου απαντήσω την αλήθεια αλλά βαριέμαι

είναι που σε παρατηρώ να γίνεσαι σκόνη

και προσπαθώ να σε μαζέψω χωρίς να εισπνεύσω ούτε κόκκο

κι είναι δύσκολο

όταν μια ζωή έμαθες αλλιώς

“δε θα σε διαλύσει ο πόνος” πίστεψε με,

το δέρμα σου έχει το χρώμα του Φλεβάρη,

τόσο ξεθωριασμένο γκρί και ροζ

-λευκό μαρμαρωμένο-

δεν υπάρχει καλό,

 ούτε σωστό, 

ούτε λογικό

υπάρχει η γλώσσα με τις άπειρες διανοητικές 

και εξωλεκτικές παραφράσεις της

σταμάτα πια να ψάχνεις αυτό που δεν θα βρείς ποτέ

και κυριότερα,

  μην ψάξεις εδώ για πυροτέχνημα

για φαντεζί προσποιήσεις και παρόρμηση,

η γλώσσα και τα χέρια μου είναι γλύφανα γι’ αυτό

και τα κρατάω μαζεμένα.

  μην ψάξεις εδώ για βαυκαλίσματα, ούτε για βλέμμα μητρικό, χλιαρό ή αποκομμένο

ψάξε για βλέμμα οριζόντιο σε κάθε αρχή και τέλος ιστορίας μου.

καταρρέεις μαζί με κάθε οικοδόμημα σου

γιατί διάλεγες τουβλάκια

αντί να μάθεις να επιπλέεις

έγινες βαρύδι και βουλιάζεις

απο το πείσμα και την άρνηση της φρίκης σου

το να πετάξεις τα σκουπίδια 

δεν είναι αποτυχία

είναι κατόρθωμα

“δε θα διαλυθείς” σου ψιθυρίζω 

και δεν πιστεύεις λέξη,

μα είναι που μ’ έπεισες εσύ

και τώρα θέλω να σε πείσω πίσω.