έτσι κι αλλιώς πια μιλάμε μόνο για να μπλέκουμε τους ήχους μας
έτσι κι αλλιώς νιώθω πώς όλα είναι βήματα μιας διαδρομής και θα τα κάνω όλα αναγκαστικά
πια μιλάμε για εκτόνωση και δεν θυμάμαι καν τί λέμε, πράγμα ανήκουστο
μπλέκουμε τους ήχους μας, γιατί αυτό ερωτευτήκαμε τα δυο μας και ακόμα να το καταλάβουμε
βλέπεις, δεν βάζουμε ποτέ μουσική μαζί
βλέπεις, δεν τολμάμε να συντονιστούμε, θα λιώσουμε, θα μας διαλύσουν οι ταλαντώσεις, το διακρότημα φαντάζει τόσο υπέροχο που θα μας καταστρέψει
δεν βάζουμε ποτέ μουσική, γιατί θα πρέπει να χορέψουμε και γιατί θα πρέπει να σωπάσουμε, γιατί θα πρέπει να σεβαστούμε, γιατί θα υπάρχει “τρίτος” αλλά και θα υπάρχουμε ως ένα ή ως δύο ενωμένο
μαζί, φοβόμαστε τα χέρια μας, έχουμε μόνο μάτια με γυαλιά ή δάκρυα
όταν φεύγεις, δεν ανησυχώ μόνο αναστενάζω
όταν φεύγεις, συνήθως δεν μπορώ να σηκώσω το κεφάλι μου γιατί δεν θέλω να σου δείξω πως αναρωτιέμαι πως το κάνεις
δεν ανησυχώ, θα ξαναρθείς και θα ΄μαστε στο βήμα παρακάτω
μόνο αναστενάζω γιατί μου ‘χουν μαρτυρήσει το τέλος της ιστορίας και είναι σπαστικό να βλέπεις όλα τα επεισόδια γιατί δεν τα πολυπιστεύεις πια
που θα πάει όλο αυτό, μη με ρωτάς
πού θα πάει η αγάπη όταν φύγει απο τους ανθρώπους
όλο αυτό μας το χρωστάμε, δεν ξέρω πως μα απο ανάγκη το βιώνουμε
μη με ρωτάς τί καταλαβαίνω, δεν πρέπει άλλο να μιλάω αγκαλιασέ με.
