έμαθα να μην περιμένω
να υπάρχω σε απειροελάχιστα μικρά παρόντα
μες τα οποία υπάρχουν τα πάντα
και είναι τόσο γεμάτα που δεν χωράνε τίποτα απ’ αυτά
που προσπαθούν να σφηνώσουν
όμως λίγο αν κλείσεις τα μάτια
έξω και μέσα
κερδίζει το μυαλό και σου θυμίζει
πόσα θα έρθουν
και ω φακ
και πόσα θα φύγουν και ίσως χαθούν
και παρότι είσαι τόσο μικρό
για να ξέρεις το τότε
μπορείς να πονέσεις τόσο πολύ
για αυτό το τότε
γιατί έχεις μάθει να πονάς για να είσαι έτοιμο όταν χρειαστεί
να μην ξαφνιαστείς
έχεις μάθει να πονάς
για να σαι σίγουρο πως οι αναρτήσεις δουλεύουν καλά
πως τα αμορτισέρ θα λειτουργήσουν στην πτώση χωρίς προειδοποίηση
εκεί που δεν χρησιμεύουν τα φρένα
μόνο οι προσευχές
και το επιφώνημα “αααα”
που συνήθως είναι βουβό με λυγμό
γιατί μπορείς να πονάς για πάντα
για όσα λείπουν ή δεν βρέθηκαν
και αν έρθουν για το πότε θα τα χάσεις
κι αυτός ο πόνος είναι ακόμα πιο τρομακτικός
και κει οφείλεις να φρενάρεις
εκεί χρησιμεύουν τα φρένα
τα χαλινάρια
για να γίνει το άλογο, πήγασσος, δεν θέλει χαλινάρια
βγάλτα
για να γίνει το άλογο, πήγασσος,
θέλει φτερά
βαλτα
και κυριότερα
για να είσαι όμορφο και μαύρο
και όχι σκατογαλανόλευκο
πρέπει να ‘χεις δει θάνατο
πρέπει να τα σηκώνεις κάθε μέρα τα υπαρξιακά
να τα δεις
και να τα βλέπεις
και να ξαφνιάζεσαι πάντα με αυτούς που δεν βλέπουν
το θάνατο
και νομίζουν πως ακόμα όλα πάνε αόρατα γλυκά κι ανώδυνα
ενώ είναι τα μαύρα άλογα με τα φτερά
που σέρνουν τα χαρωπά πρόσωπα
τα μαύρα άλογα με τα φτερά
είμαστε εμείς
(και μπράβο μας)
σκυλιά
σκυλιά της κολάσεως ρε
σκυλιά
λύκοι μοναχικοί με δόντια κοφτερά
και στόματα μεγάλα
που επιλέγουμε να κρατάμε κλειστά
μην δεις τα δόντια και τρομάξεις
lonely wolves when we dance
screaming a-ou
moving like a snake
floating like a fish
roaring like a lioness
when i hear the beat
