λύθηκα απ´ τον πάσαλο

έι oh

έι yaw

έι yo

κάπως ξέρεις αυτοί οι καταρράκτες δεν στερεύουν ποτέ

κι όσο νομίζεις πως ήδη έτρεξαν

αυτοί όλο δυναμώνουν

και είναι τόσο ωραίο αυτό το παιχνίδι

γιατί η κοιλάδα της συνειδητοποίησης

θα ξεραινόταν

χωρίς τον καταρράκτη

και οι βόλτες δίπλα στο ποτάμι δεν θα ταν δροσερές και γάργαρες

και κάπως

ήθελα να πω

πως απο έναν τέτοιον ξεπήδησαν κάτι σταγόνες και σχημάτισαν

σε αυτό το μεγάλο πλανητάριο που πάντα βλέπεις

όλα αυτά που ήταν μπροστά σου και δεν τα έβλεπες

μια αίσθηση σιγουριάς

για το εξης:

μιλήσαμε τόσο πολύ

που πλέον δεν μπορεί να τραυματίσει

κι εννοώ

μ’ έβαλα στη γωνία να με τιμωρήσω

σκέφτηκα να σου λέω

πως δεν εμπιστεύομαι το ‘ναι’ σου γιατί δεν υπάρχει το ‘όχι’

θυμήθηκα να νιώθω πως

‘τώρα πήγαινε σπίτι ή κλείσε το στόμα ή κάνε μμμ’

και με έπιασα

τόσο μακριά απ’ όλα αυτά

που όμως όλα αυτά υπάρχουν

και είμαι πολύ σίγουρη

πως δεν πληγώνομαι εδώ

και δεν μου μένει το παράπονο

και δεν ξαναγυρνάει πίσω το γαμήδι αφού το δες

αφού το μίλησες

αφού το προσπάθησες

δεν γυρνά

δεν υπάρχει εδώ

ούτε μαμά ούτε σωτήρας ούτε τίποτα

νο πατερίτσες νο μαστερς νο σερς

υπάρχουμε εγώ κι εσύ

εσύ και γω

με τις κακές γλυκές εαυτές

και αυτό ειναι αρκετό

μικαχη και ναλοξια

για υγρά μάτια και ήρεμα στομάχια

εγώ δεν αμφιβάλλω

τους πέταξα τους ρόλους μου εδώ

και δεν αλλάζει.