άλλα ήταν τα χρώματα ανατολικά κι άλλα δυτικά, την ίδια στιγμή στο ίδιο σπίτι, στον ίδιο ουρανό, στα ίδια μάτια
το ροζ έχει μια συστολή αλλά καμία αθωότητα
αθώο είναι το πράσινο που γέμισε τις πλαγιές χωρίς να νοιαστεί
και το μπλέ που όπου πέφτει το βλέμμα τ’ αντικρίζει
τα χρώματα αιχμής του ουρανού είανι τσιγκούνικα, ίσα να τα δεις και φεύγουν
θέλουν την προσοχή σου ολόκληρη
και τους την δίνεις, πως θα μπορούσες άλλωστε να μην
και τα κρατάς εικόνες στο μυαλό σου και πλέκεις μ’ αυτά τα όνειρά σου
και σαν σε ρωτούν λες,
"μ’αρέσει το κίτρινο του ήλιου" και σωπαίνεις,
μην σ’ ακούσουν τα χρώματα της αυγής πως τ’ αγαπάς
μην σ’ ακούσουν τα χρώματα του δειλλινού πως σε πλανεύουν,
"αφού όλη τη ζωή μου" λες, "μεσημέρι την θυμάμαι με μάτια πονεμένα
ή νύχτες παχιές,
δεν είναι η ζωή ούτε αυγή ούτε δειλλινό
μα ο ήλιος κάθε μέρα που είναι ολόιδιος"
και βγαίνεις στα κρυφά
να σκιτσάρεις κάθε μέρα τα απομεινάρια του φωτός
ή τα πρώτα βήματά του
και δεν μαρτυράς πως τ’ αγαπάς
γιατί κρατάνε λίγο*
γιατί είναι ομορφότερα και τα ζηλεύεις
γιατί είναι ξεχωριστά και δεν σου φτάνει η παλέτα σου να τα χωρέσεις
και μια ζωή να ‘χες δεν θα τα χόρταινες
"κι όμως” λες,
"ο ήλιος ο κίτρινος που με καίει και μισοκλείνει τα μάτια μου
καλός είναι,
αρκεί να μην τρίζουν τα δόντια μου απ’ την παγωνιά,
ποια χρώματα, ποια όνειρα, ποια ζωή"
και κλείνεις τα πατζούρια κι ονειρεύεσαι
πως θα ζήσεις την αυγή
και πως το δειλλινό θα σε γλυκάνει
σαν δε φοβάσαι πια να τ’ αγαπήσεις φανερά.
*να γοητεύεσαι τη μέρα δύο φορές, δεν είναι δα και τόσο λίγο
