ενοικιαζόμενα ισόγεια

η υποχρεωτική βραδινή προσευχή εκείνα τα χρόνια της επιβαλλόμενης καταναγκαστικής ελευθερίας, ήταν το “δεν καταλαβαίνω τίποτα, απολύτως” με μάτια κλειστά σβήνοντας ένα τσιγάρο στο τασάκι δίπλα στο μαξιλάρι σκεπάζοντάς το με το πάπλωμα

όμως δεν έλεγαν προσευχή ποτέ

τελευταία φορά που είχαν μιλήσει με το θεό, ήταν τότε που του έκαναν κωλοδάχτυλο και απέμειναν  να κοιτάνε το δάχτυλο μέχρι που αυτό σάπισε 

ερωτεύτηκαν στα δεκαπέντε 

κατουρούσαν χέρι-χέρι στα σκουπίδια και όταν έκλαιγε τηςσκούπιζε τις μίξες με το γλειφιτζούρι του

η σχέση τους δεν ήταν ρούχο σκέτο κουρέλι

ψυχή στην ψυχή, πληγή στην πληγή

δεν είχες απο που να το μπαλώσεις 

ήταν ένα ύφασμα με τρύπες

κι όμως, ήταν κάτι

η κοπέλα μάζευε λεφτά 

πλήρωνε να μένει το αγόρι της μακριά

για να μην επιστρέψει και αναγκαστούν να χωρίσουν

δεν είχε άλλο τρόπο να τον προστατέψει 

απο το προτετελεσμένο αυτού του έρωτα

ζούσαν έναν έρωτα αδιάκοπο

σαν η ζωή να ‘χε διαρκώς αυτόν τον κοινό παράδρομο

μια παγερή όαση

η αγάπη έδειχνε το πιο σκληρό της πρόσωπο

διαρκώς παρούσα ποτέ ικανή

ένα μεσημέρι της τηλεφώνησε “τί ώρα θα βρεθούμε;” 

“δουλεύω”

“νόμιζα ότι κανονίσαμε!… θα το ονειρεύτηκα”

ερωτεύονταν κάθε μέρα

μέχρι αηδίας

εξαφανίζονταν επειδή δεν άντεχαν

αυτή γινόταν παιδί και είχε αγόρι

αυτός γινόταν σιωπή και είχε μουσική

αυτή είχε ταινίες και αυτός είχε μουσική

αυτή είχε μουσική μόνο εκεί

και αυτός ταινίες μόνο γι' αυτή

η μοναξιά είχε δύο

η ελπίδα κανένα

ο έρωτας;

είχε κλεψύδρα και φόβο

γιατί αν δεν περιοριζόταν

θα γινόταν ζωή

αν έκαναν ποτέ παιδί μαζί (πίστευαν πως) μόλις μάθαινε να περπατάει θα έπεφτε απο το μπαλκόνι 

νοίκιασαν ισόγειο

το παιδί έζησε

και έγινε ό,τι αγαπώ και δεν έχω

και ό,τι αγαπας και δεν έχεις

ό,τι αγαπά κανείς στη ζωή και δεν έχει

έγινε εσύ

έγινε εγώ

έγινε άνθρωπος.

s for something

the body is a house of feelings
you don't  have to make it happen
just allow it
feelings whisper
release it
unlease it
floating through desires
directions, dimensions
find your answers through silence
mind tired brain twisted
body a house of solutions

listen to your elbow
follow your knee
your heart is your skin
turning red or pale white
listen to your back
follow your neck
your heart is nowhere

my feet are going to
the opposite direction
tried to forget the past
to unlock a new aspect
reveal the present state
found myself locked
found my tension caged
found me trying to open
but having extreme capabilities
of closing


feelings whisper
this water drop signs a path
ear the starting point
my underwear the sea

this water drop makes me
think of u
of us
this additional s
is your secret
but my solitude
strength
and silence

this is the s
for something
we both
do not
understand.

τρίπτυχο τετράστροφο

έτσι κι αλλιώς πια μιλάμε μόνο για να μπλέκουμε τους ήχους μας

έτσι κι αλλιώς νιώθω πώς όλα είναι βήματα μιας διαδρομής και θα τα κάνω όλα αναγκαστικά

πια μιλάμε για εκτόνωση και δεν θυμάμαι καν τί λέμε, πράγμα ανήκουστο

μπλέκουμε τους ήχους μας, γιατί αυτό ερωτευτήκαμε τα δυο μας και ακόμα να το καταλάβουμε

βλέπεις, δεν βάζουμε ποτέ μουσική μαζί

βλέπεις, δεν τολμάμε να συντονιστούμε, θα λιώσουμε, θα μας διαλύσουν οι ταλαντώσεις, το διακρότημα φαντάζει τόσο υπέροχο που θα μας καταστρέψει

δεν βάζουμε ποτέ μουσική, γιατί θα πρέπει να χορέψουμε και γιατί θα πρέπει να σωπάσουμε, γιατί θα πρέπει να σεβαστούμε, γιατί θα υπάρχει “τρίτος” αλλά και θα υπάρχουμε ως ένα ή ως δύο ενωμένο

μαζί, φοβόμαστε  τα χέρια μας, έχουμε μόνο μάτια με γυαλιά ή δάκρυα

όταν φεύγεις, δεν ανησυχώ μόνο αναστενάζω

όταν φεύγεις, συνήθως δεν μπορώ να σηκώσω το κεφάλι μου γιατί δεν θέλω να σου δείξω πως αναρωτιέμαι πως το κάνεις

δεν ανησυχώ, θα ξαναρθείς και θα ΄μαστε στο βήμα παρακάτω

μόνο αναστενάζω γιατί μου ‘χουν μαρτυρήσει το τέλος της ιστορίας και είναι σπαστικό να βλέπεις όλα τα επεισόδια γιατί δεν τα πολυπιστεύεις πια

που θα πάει όλο αυτό, μη με ρωτάς

πού θα πάει η αγάπη όταν φύγει απο τους ανθρώπους

όλο αυτό μας το χρωστάμε, δεν ξέρω πως μα απο ανάγκη το βιώνουμε

μη με ρωτάς τί καταλαβαίνω, δεν πρέπει άλλο να μιλάω αγκαλιασέ με.

θα σου πώ.

been a long time

πώς αλλιώς;

το πενταπλό επίπεδο σκέψης που αναδύεται στις ψυχεδελικές αφηγήσεις μου δεν είναι τίποτα παραπάνω απ’ το πεντάγραμμο,

τίποτα παραπάνω απ’ τη μουσική

απ’ αυτό που θέλω τόσο να σου πω

και,

θα σου πώ

αλλά δεν έχει λέξεις

βλέπεις ο χρόνος και η ίδια η ζωή δεν είναι τίποτα πέρα απ’ τα συμβάντα της, η πραγματικότητα είναι κάποια γεγονότα σε σειρά με κάποια ροή

ο τρόπος που θα τα συνδέσεις, πόσο θα σταθείς, που είναι παύση και που σύζευξη είναι η μουσική σου

τα ίδια σημειακά γεγονότα 

(thik of a score δεν πειράζει αν δεν ξέρεις να τη διαβάσεις, είναι σημεία που βγάζουν μελωδία)

με διαφορετικό τρόπο σήμανσης βγάζουν άλλη μελωδία κι αυτή είναι η αφήγηση της πορείας

τα σημεία και η πορεία που εν τέλει χαράσεται δεν έχουν σχέση αιτίου- αποτελέσματος

αλλά

προσωπικής αισθητικής και οπτικής

η σπονδυλική σου στήλη καμπυλώνει όταν το βλέμμα σου συναντά τις εκφράσεις  μου και αλλάζει όλο σου το σώμα

τα watt που συγκρατούν τις προθέσεις διαρκώς αυξανόμενα διαλύουν τα στομάχια μας

δεν ξέρω τί στερεύει πρώτο

πάντως όχι τα μάτια μου

τα δάχτυλά μου αφηγούνται κάθε φορά μια νέα ιστορία στο δέρμα σου όταν βρεθούμε κοντά

πιο παιχνιδιάρικη και φροντιστική

πιο ειλικρινή και αισθησιακή

απ’ όσο έχω επιτρέψει ποτέ στη γλώσσα μου

γιατί δεν έχω άλλο τρόπο

να σου πω,

πως στέκομαι μπροστά σου με μοναδική απεύθυνση

το θέλω σου.

body language

ένα πιρούνι καρφώνει το λεπτό έντερο και αρχίζει να περιστρέφεται

αργά και ρυθμικά, ομαλή κυκλική κίνηση

σχεδόν αθώα και αρμονική

το εντερό μου στρίβεται και μπλέκεται παρασέρνοντας το παχύ και όλα τα όργανά μου, μακαρονάδα με πάγκρεας και χολή

-καυστικό γεύμα-

το πιρούνι εξακολουθεί αργά να περιστρέφεται

όλα συμπιέζονται επώδυνα και τα μάτια μου πετάγονται έξω

απ’ την πίεση

*έχω αρχίσει απλά να ελπίζω στο να υπάρξει ένα κουτάλι όταν θα τελειώσει όλο αυτό, ώστε να έχω φαγωθεί ολόκληρη, μην πέσει τίποτα κάτω απ’ τη μπουκιά*

τί βλέπω; κάτι σκουριασμένο και σάπιο να με προκαλεί να αναμετρηθώ μαζί του και πεισμώνω

στέρνο πάνω στέρνο κάτω

-αυτό συνήθως λαμβάνεται ως αναπνοή,

αλλά όχι τώρα, όχι σε μας-

τα χέρια μου κουμπώνουν και όταν τα ξεκολλάω

έχεις μείνει πάνω για λίγο

μου δίνονται μερικά έξτρα δευτερόλεπτα εξιχνίασης του σχηματος

πλέον δεν προσέχω καν τί λέμε

αν λέμε δηλαδή

έχω μυρίσει πολλές απαίσιες καταστάσεις 

η μπόχα που με διέλυσε ήταν

της πασπαλισμένης_

φθαρμένης και συμβιβασμένης σάρκας.

τότε να_

θέλω να σου χτενίσω τα δάχτυλα

αν είχα χρόνο,

αν_

θα.

θα έχω χρόνο αλλιώς όλο αυτό δεν θα το πάλευα,

δεν θα_

δεν.

δεν σου έχω εξηγήσει τόσα μα αν ανησυχούσα

μα αν_

κι όμως.

κι όμως, όλο ανοίγω χώρο να χωρέσεις κι όλο χάνεται πριν προλάβω να στο δείξω και εσύ δεν έχεις καταλάβει

εσύ δεν_

εγώ.

εγώ θέλω να με πάρεις αγκαλιά και να μ’ ακούσεις ως το τέλος και τότε να_

πριν καν.

Πριν καν ανοίξω το στόμα μου την επόμενη φορά πρέπει να θυμηθώ ότι βρεθήκαμε εδώ για να σου χτενίσω τα δάχτυλα

για να_

γιατί σε_

πριν καν_

εσύ δεν_

μα αν_

δεν θα_

αν_

θα.

you know me

κάποιες μέρες είναι δυσκολότερες

κυρίως γιατί ξεχνάς να πατήσεις στοπ

ναι, αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος υπέροχους ανθρώπους αλλά_

ε, όχι και ακριβώς.

είμαι ένα χρέπι της ζωής

το σώμα μου αγνοείται εξού και η συνοχή μου, 

οι άνθρωποι αλλάζουν αλλά ποτέ μεμονωμένα αλλιώς είναι ψέμα

δεν έχω χέρια

άρα και τίποτα δεν περνά απ’ αυτά

θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που σου ανέθεσα πρωτοβουλία

παταγώδης η αποτυχία

εξου και η απουσία αισιοδοξίας μου

έχω πλάνα για το μέλλον

αμέ,

ψεύτικα γόνατα με φωτάκια και να είμαι τριάντα-δύο απο τώρα μέχρι τότε

-ίσως έτσι με εκτιμήσεις περισσότερο.

σβήνω βδομάδες

ξεχνώντας στιγμιαία πως αυτό είναι η ζωή μου

ρώτησα τί την δυσκολεύει πιο πολύ σε μένα

και είπε “αυτό που κόβεις κεφάλια και ‘γω τρέχω να τα μαζέψω μην πέσουν με πολλή δύναμη στο πάτωμα”

της λέω”με σένα” και μου ‘πε

“αυτό που περιμένεις να έχω κάτι να πω”

και είναι αλήθεια

με δυσκολεύει να σωπάζω τηην εαυτή μου

αλλά ξέρω πως ο τρόπος μου να

αναδείξω κάποι_

ειναι να στέκομαι κοντά του ήσυχα

σαν ήλιος στο δέρμα

σαν χνούδι

σαν αυτό το δάκρυ που προβάρω 

να καθαρίσει εκείνο το λεκκέ στο μαύρο τζιν σου.

my way up to the _

fucked my way up to the top
jumped
screamed

pause

stretch me
shake me
bounce me
glitch me

pause

stroke my dick a bit
lick that damn thing
you like it, no?
oh don't be scared
this violence is pure,
is the violence of the right word into the right mouth

pause

ice
nothing breaks like a heart (she sang)
dust
nothing stuck like a thought

pause

my bed
black bed
my fav colour of the sun
half warm half frozen=>
bipolar
half shouting half silent =>
mirror

pause

she is wonderful
life is awesome _i've tested

we are dragons
ay.