Σιχαίνομαι τις υποτακτικές προτάσεις με τα διάφορα εναρκτήρια προτρεπτικά "να..” λες και ξέρουμε κάτι, λες και μπορούμε να προβλέψουμε, να αποκλείσουμε και στην τελική (κάποιοι απο μας) να ελπίσουμε. Είδες πόσα “να” απο το πουθεΝά;
(κακό χιούμορ).
Αρχικά σε ευχαριστώ.Για εκείνη την κουβέντα στην πλατεία Α.Θ. που με είχε αφήσει να αναρωτιέμαι πώς σκατά συμφωνήσαμε (φαινόταν ότι κατανοούσες φουλ) αφού εσύ είσαι οκ.
Έτσι νόμιζα.
Και μετά για όλα τα πρωινά περίμενε , τα αμφιθέατρα, τους θαλάμους,όλες τις συζητήσεις που ακολούθησαν, τις βόλτες και όσα θα..μπλαμπλαμπλα.
Μου αρέσει πολύ να λέω ευχαριστώ είναι το πιο ειλικρινές σε κάποιον άνθρωπο (ειδικά έχοντας διαβάσει το κακό αρχείο).
Δεύτερον, χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω. Ήταν κάπως σκληρό το statement πως έχω ένα δικό μου άνθρωπο που μου θυμίζει πως δεν έχουμε κανέναν, αλλά είχε πολύ περισσότερη αγάπη και ευγνωμοσύνη απ’ όση ίσως φαντάστηκες. Είσαι και εσύ ένας απο αυτούς τους ανθρώπους που ξεχωρίζω απο το βλέμμα. Αυτό το βλέμμα που κάνει τους περαστικούς να μας κοιτούν περίεργα, να προσπερνούν και να αποστρέφονται, μυδριασμένες κόρες απο πόνο και χάος. Και αν το διαβάσει κανείς αυτό, θα μας πάρει για υπερβολικές dramaqueens και σκηνικά αλλά, ποιός το ζεί; Ε; Ποιός το ζεί; Μόνο bZd crew και αλητείες.
Θα ήθελα να γράψω κάτι με πιο όμορφες εικόνες, παρομοιώσεις και πολλά επίθετα να στολίζουν κάθε ρήμα και ουσιαστικό. Θα ήθελα να γράψω κάτι μαυρομωβ και εκρηκτικό που να αραιώνει τον υπαρξιακό πόνο.
Αλλά μπορώ και σου γράφω ευθέως. Όπως μπορώ και να σου μιλάω έτσι και νιώθω υπέροχα για αυτό.
Όποτε δεν βρίσκω λόγο να κρυφτώ ούτε να ομορφύνω πίσω απο τα σύμβολα. Πίσω απ’ τις έννοιες πειράζοντας τις σχέσεις σημαίνοντος- σημαινόμενου.
Δεν το χρειάζομαι γι’ αυτό γράφω απλά. Όπως θα μπορούσε να είναι η ζωή μας στα γεράματα. Αν φτάσουμε, αν αντέξουμε να μην αντέχουμε. Αν δεν μας προλάβει στο κυνήγι η ζωή. Αν προλάβουμε να πάρουμε την ζωή μας, πριν μας την πάρουν άλλοι. Αυτός ο κόσμος είναι αρκετά άσχημος εώς θλιβερός και αποκρουστικός, αλλά ένα Κυριακάτικο πρωινό στο Θερμαϊκό ήταν γκρίζο-μπλέ και κάπως πιο ελαφρύς πετώντας εκεί τόσα. Αυτός ο κόσμος είναι αρκετά άχρωμος και άμορφος, αλλά τα μωβ μαλλιά σου θυμίζουν πως μπορείς να παρέμβεις και να δώσεις την δική σου πινελιά.
Τρίτον, οργανωμένα πνευμόνια.Η Άνω πόλη περιμένει και γω ανυπομονώ πιο πολύ απ’ τα φαντάσματα των τοίχων της, κάποτε θα τα καταφέρουμε δεν ξέρω πως, μα δεν γίνεται να μη γίνεται, η ιατρική κάπως θα είναι χρήσιμη και ανώδυνη αν οργανωθεί σωστά. Είμαστε πολύ μικρές ακόμα για να φτιάξουμε κάτι μεγάλο στον κόσμο, αλλά ήδη το προετοιμάζουμε, να το θυμάσαι τα βράδια που πλαγιάζεις με τις κρισεις σου και το ταβάνι απειλεί να πέσει στο κεφάλι σου κάνοντάς το κομμάτια σαν να πατάς ένα μπισκότο με το παπούτσι σου και κατα βάθος το εύχεσαι.
Όσο για τις τέχνες, δεν έχω καμία αμφιβολία για το ότι θα τις ανακαλύψεις και θα συνδεθείς μαζί τους, δώσε χώρο σε σένα -ώρα για αναχώρηση και όχι για αποχώρηση.
