το μώβ και το μπλέ ανέμισαν για λίγο
και χάθηκαν στο υγρό βράδυ υγρά και βουρκωμένα
η πόλη λιώνει και ξαναπαγώνει διαρκώς
παραμορφωμένη στέκει ολόγυρα εμφανώς τρομακτική
“τί αλλάζει την μορφή της πόλης;” με ρωτάς
σκέφτομαι να σου απαντήσω την αλήθεια αλλά βαριέμαι
είναι που σε παρατηρώ να γίνεσαι σκόνη
και προσπαθώ να σε μαζέψω χωρίς να εισπνεύσω ούτε κόκκο
κι είναι δύσκολο
όταν μια ζωή έμαθες αλλιώς
“δε θα σε διαλύσει ο πόνος” πίστεψε με,
το δέρμα σου έχει το χρώμα του Φλεβάρη,
τόσο ξεθωριασμένο γκρί και ροζ
-λευκό μαρμαρωμένο-
δεν υπάρχει καλό,
ούτε σωστό,
ούτε λογικό
υπάρχει η γλώσσα με τις άπειρες διανοητικές
και εξωλεκτικές παραφράσεις της
σταμάτα πια να ψάχνεις αυτό που δεν θα βρείς ποτέ
και κυριότερα,
μην ψάξεις εδώ για πυροτέχνημα
για φαντεζί προσποιήσεις και παρόρμηση,
η γλώσσα και τα χέρια μου είναι γλύφανα γι’ αυτό
και τα κρατάω μαζεμένα.
μην ψάξεις εδώ για βαυκαλίσματα, ούτε για βλέμμα μητρικό, χλιαρό ή αποκομμένο
ψάξε για βλέμμα οριζόντιο σε κάθε αρχή και τέλος ιστορίας μου.
καταρρέεις μαζί με κάθε οικοδόμημα σου
γιατί διάλεγες τουβλάκια
αντί να μάθεις να επιπλέεις
έγινες βαρύδι και βουλιάζεις
απο το πείσμα και την άρνηση της φρίκης σου
το να πετάξεις τα σκουπίδια
δεν είναι αποτυχία
είναι κατόρθωμα
“δε θα διαλυθείς” σου ψιθυρίζω
και δεν πιστεύεις λέξη,
μα είναι που μ’ έπεισες εσύ
και τώρα θέλω να σε πείσω πίσω.
