Given Poem:
my feet are going
to the opposite
direction.
Duration : 6 minutes
Task: dancing on a poem/ free impro
Προσπαθώ να σε πλησιάσω,το αριστερό μου χέρι τεντώνει να σε αγγίξει μα ενώ ριχνώ μπροστά τον κορμό μου να προχωρήσει, τα πέλματα μου δεν μετακινούνται. Τεντώνω κι άλλο το χέρι μου, ρίχνω όλο μου το βάρος μπρος. Τα πέλματά μου αρχίζουν να κινούνται προς τα πίσω, τεντώνω με αγωνία το χέρι μου. Τα δάχτυλά μου τρέμουν και τα πόδια μου με τραβούν όλο και μακρύτερα, δεν έχω τον έλεγχό τους, προσπαθώ να σε κοιτάξω μα γίνεται δυσκολότερο, είναι μάχη μέσα μου εξουθενωτική, το να θυμάμαι πως όλο αυτό καταλήγει στο να μην σε πλησιάζω το κάνει απλά συντριπτικό.
Τα πόδια μου είναι η ίδια μου η αυτοκαταστροφή. Οι αντιστάσεις μου.
Ελάχιστα πριν παραδοθώ στην οπισθοχώρησή μου, σκέφτομαι πως ίσως αν προσπαθήσω όλο αυτό να το αντιστρέψω, θα καταφέρω να σε φτάσω.
Αρχίζω να στοχεύω κάτι ασαφές, αντιδιαμετρικά απέναντί σου, όμως τα βήματα μου δεν είανι τόσο ισχυρά, μιας και είναι ανάλογα της επιθυμίας μου. Συγκεντρώνομαι σε αυτό το κάτι, που πρέπει να επιθυμήσω επαρκώς ώστε τα πόδια μου να οπισθοχωρήσουν αυτή τη φορά προς το μέρος σου.
Αρχίζω να σε πλησιάζω. Δεν σε βλέπω, μένω αφοσιωμένη σε κάτι που αγνοώ, έχω καταφέρει να με πείσω τόσο που σχεδόν τρέχω καταπάνω σου με γυρισμένη πλάτη.
Τελευταία στιγμή, γυρνώ να σου χαμογελάσω και αμέσως τα πόδια μου αρχίζουν να με απομακρύνουν ξανά. Υποφέρω, ξεκινάω τις λούπες, σχεδόν στατική, σε ένα τρανς μη διακοπτώμενο μα εξοργιστικά μάταιο, δεν ξέρω καν αν βρίσκεσαι πια τριγύρω μου, δεν έχω καν ελευθερία να σηκώσω το κεφάλι μου να σε ψάξω, μάχομαι απλά ανακυκλώνοντας μια επιθυμία που πλέον αγνοώ απλά μένοντας στο σημείο. Παραδίνομαι στην αποτυχία μου και στα πόδια μου μα γρήγορα αντιλαμβάνομαι πως χωρίς να με οδηγώ τα πόδια μου δεν έχουν να στραφούν ενάντια σε κάτι, μένουν αδρανή και το βάρος μου είναι ο μόνος άξονας. Δεν υπάρχει βλέμμα, δεν υπάρχει εξωτερικός μα ούτε και εσωτερικός κόσμος, υπάρχει το απόλυτο τίποτα, που σε άγει και σε φέρει χωρίς καμία εναλλαγή. Αυτή η κατάσταση δεν υφίσταται, όσο και αν προσεγγίζεται και έτσι παρατηρώ τα ψήγματα επιθυμιών που αναδύονται και με περιηγούν στο χώρο. Όσα και να θέλησα, δεν τα κατάφερα, μόνο που τα πόθησα και τα ‘χασα, μόλις τα βρήκα τους απομακρύνθηκα.
Ίσως αυτή να είναι η συνθήκη μου όμως. Η θλιβερή επιβεβαίωση της αυτοκαταστροφής μου, πλησιάζω μόνο εν αγνοία και απομακρύνομαι απο την ίδια την προσπάθειά μου.
Εκτός αν,
αν μείνω στατική, και η επιθυμία μου βρεί άλλο τρόπο να εκφραστεί και τα πόδια μου πρέπει να εναντιωθούν πέραν της μετακίνησης, κοντράροντας εκτός απο μένα, την βαρύτητα και τις ίδιες τις αρθρώσεις τους. Καλύτερα,
καλύτερα έτσι.
Μένω στο σημείο, τουλάχιστον όσο μάχομαι με μένα μπορείς να πλησιάσεις, εσύ αν θες. Ως τότε, δαμάζω το πόσο μου εναντιώνομαι, ώστε να μπορέσω να μην σπριντάρω μακριά σου μόλις σταθείς απέναντί χαμογελώντας μου.
Εμφανίζεσαι, κοιτώ τα πόδια σου, δυσκολεύεσαι εξίσου, δεν ξέρω εσύ
τί έχεις περάσει μέχρι να καταφέρεις να πλησιάσεις,
ανταλλάσουμε ένα βλέμμα,
κι όμως
συμβαίνει
ή συνέβη
ή,
ίσως βρούμε τον τρόπο μας.
