κάποιες μέρες είναι δυσκολότερες
κυρίως γιατί ξεχνάς να πατήσεις στοπ
ναι, αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος υπέροχους ανθρώπους αλλά_
ε, όχι και ακριβώς.
είμαι ένα χρέπι της ζωής
το σώμα μου αγνοείται εξού και η συνοχή μου,
οι άνθρωποι αλλάζουν αλλά ποτέ μεμονωμένα αλλιώς είναι ψέμα
δεν έχω χέρια
άρα και τίποτα δεν περνά απ’ αυτά
θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που σου ανέθεσα πρωτοβουλία
παταγώδης η αποτυχία
εξου και η απουσία αισιοδοξίας μου
έχω πλάνα για το μέλλον
αμέ,
ψεύτικα γόνατα με φωτάκια και να είμαι τριάντα-δύο απο τώρα μέχρι τότε
-ίσως έτσι με εκτιμήσεις περισσότερο.
σβήνω βδομάδες
ξεχνώντας στιγμιαία πως αυτό είναι η ζωή μου
ρώτησα τί την δυσκολεύει πιο πολύ σε μένα
και είπε “αυτό που κόβεις κεφάλια και ‘γω τρέχω να τα μαζέψω μην πέσουν με πολλή δύναμη στο πάτωμα”
της λέω”με σένα” και μου ‘πε
“αυτό που περιμένεις να έχω κάτι να πω”
και είναι αλήθεια
με δυσκολεύει να σωπάζω τηην εαυτή μου
αλλά ξέρω πως ο τρόπος μου να
αναδείξω κάποι_
ειναι να στέκομαι κοντά του ήσυχα
σαν ήλιος στο δέρμα
σαν χνούδι
σαν αυτό το δάκρυ που προβάρω
να καθαρίσει εκείνο το λεκκέ στο μαύρο τζιν σου.
