αν το βούλωνα λιγάκι, θα 'ταν όλα -

το κάτι που έλειψε,
ξάπλωσε στο κρεβάτι μου
παίρνοντας ένα χώρο που δεν του άνηκε
μα τον παραχώρησα

εκείνο το μικρό αγόρι μου έλεγε πάντα με αυτό το ύφος σοκαρισμένης σοβαρότητας
που απολάμβανα όσο τίποτα
"μαλάκα είσαι ακραία στα γόνατα" και 'γω κάθε φορά, φροντίζω να επισημαίνω
πως 'στα γόνατα' δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μεσσαίο επίπεδο που αγνοούμε
και τότε η δασκάλα λέει πως αυτό θέλει τεχνική και προσοχή και γω σκύβω το κεφάλι
για την φυσικότητα των απαιτήσεών μου

το κάτι που λείπει,
δεν θα βρεθεί και αυτό θα συμβαίνει πάντα
με όλα
και αλοίμονο αν δεν
τί θ' απομέναμε

το όχι και τόσο μικρό αγόρι με κοιτά, το κοιτώ
ένα κατσαβίδι τρυπάει την κοιλιά μου απο πίσω και τη νιώθω να αδειάζει
στη σιωπή κοχλάζω
ανοίγω το στόμα μου
και τα σωθικά μου μένουν ασφαλή στη θέση τους

κάτι δε λείπει, χωρίς την παραδοχή της υπαρξής του
μόνο όταν είδα πόσος χώρος μπορεί να υπάρξει δίπλα μου
χωρίς να φάει τον δικό μου
πείστηκα πως όλο αυτό μπορεί να είναι οκ*

πάνε μέρες που σκέφτομαι
κάτι να μη λείπει, ίσα-ίσα να βρίσκεται ακριβώς εκεί που πρέπει
το κεφάλι σου να προσπαθεί να ψιθυρίσει κάτι στην κλείδα μου
-που σίγουρα τ'αξίζει παραπάνω απ' τ' αυτί μου-
και το δικό μου κεφάλι στον ώμο σου,
βαρύ να θέλει να κοπεί

και ξάφνου βρίσκομαι στα γόνατα ξανά
αγέρωχη
και ένα κεφάλι έρχεται να χωθεί στην κλείδα μου
και γω αφήνω πίσω το δικό μου
μα κάτι λείπει
κι αναρωτιέμαι
που πάνε όλα μου τα σκίλς
όταν δε λείπεις.