έι
άραγε γιατί να φοβάμαι
γιατί πάντα να νιώθω
ο πρωινός ήλιος στο μπαλκόνι
με βρήκε να παραδέχομαι
πόσο φοβάμαι
μπαινοέβγαινα σπίτι
κάνοντας κύκλους στο σαλόνι
σκυθρωπή μονολογώντας στίχους
και ήξερα πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα
πέραν του να με σεβαστώ
και να του χαμογελάσω
ελπίζοντας
να καταλάβει
πως
_
_
_
το 'χω πολύ δύσκολα
όσο δεν νομίζει πως το 'χει.
και μετά
βρέθηκα ξανά να αποχωρώ
απο το χώρο
πριν συμβεί τίποτα απρόοπτο
γιατί
μετά απ όλα αυτά
καυλώνω μόνο με τη γλύκα των ανθρώπων.
No comments:
Post a Comment