επίδομα ειδικού κόπου

γερασμένο μυαλό 

λεκκιασμένο δέρμα

μα σώμα άθικτο

τί τρυπώνει πιο βαθιά απ’ τον πόνο;

χέρια βιαστικά στην πλάτη μου

δάχτυλα αγχωμένα στο λαιμουδάκι

ο αυχένας και ο λαιμός μου στο πείραγμά σου

γίνονται λαιμουδάκι ‘ίου’

έχεις μουσούδα

και μπιμπερό και σαλιάρα

να τα φορέσω ή θα τα φορέσεις;

παίζουμε αεροπλανάκι δεν έχω φάει ούτε μπουκιά

απο τα πέντε μου

τρώει η μάνα και του παιδιού δε δίνει

εσύ πεινάς;

γειά σου γιέ μου, πείνασες;

και ξέρασε

και χέστηκε πάνω της

και τα 'φαγες

ένα πρησμένο στομάχι

πονεμένο

κι ένα κεφάλι ξεφτισμένο

αυτά παρέλαβα
και βρήκα εκεί
όαση
κι ήλπισα το 'εγώ-φαϊ' ποτέ  να μην είναι βαρύ
και τα χέρια μου πάντα απαλά και ήρεμα
υπομονετικά
να δροσίζουν έρημο.