reset

δεν είχε ούτε φωνή ούτε ανάσα και η μπάλα απο ύφασμα την έπνιγε

ένιωσε γόνατα πάνω στο στήθος της

κάτι της έσφιγγε το λαιμό

γυρισμένη στο αριστερό της πλευρό και της τσάκιζαν τώρα το υπογάστριο

το φιμωτρο της έφερνε εμετό αλλά δεν μπορούσε να βγάλει τον εμετό απο το στόμα της οπότε τον κατάπινε

της κρατούσαν τα χέρια κάτω και ταυτόχρονα της τα έστριβαν

και ο πόνος ήταν χειρότερος απ’ όσο ποτέ φανταζόταν πως μπορεί να είναι

“σας παρακαλώ” σκέφτηκε 

“όχι το αριστερό μου χέρι γιατί πως θα του γράψω…”

ξερνούσε και ο εμετός έτρεχε πάνω στο λαιμό της μέσα απο την κουκούλα που της είχαν φορέσει

“τώρα σταματάτε, με ακούτε;” άλλη μια τρομερή κλωτσιά στο υπογάστριο

“θέλετε κι άλλη τιμωρία;"

“δεν θα κάνετε άλλες κακές ερωτήσεις, θα πάτε σπίτι και θα είστε καλό παιδί, με ακούτε;”

άλλη μια κλωτσιά την έκανε να εμπεδώσει το μάθημά της

άκουσε την πόρτα να κλέίνει

ήταν μόνη στο πάτωμα μέσα στην σκοτεινιά και τον εμετό της γυρισμένη στο πλάι με τα πόδια στο πιγούνι και τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα

και το κεφάλι της να φλέγεται απο ηλεκτρικούς πόνους που της έσκιζαν ολόκληρο το κορμί

ήταν ξαπλωμένη υποφέροντας φρικτά

και επιθεωρούσε τα διαλυμένα της στρατεύματα

τα πόδια τα καλάμια τα γόνατα τα χέρια τις παλάμες  την καρδιά το υπογάστριο το στομάχι της

και βεβαιώθηκε πως ήταν όλα παρόντα

έστω κι αν δεν ήταν σε άψογη κατάσταση

κουνήθηκε μέσα στα δεσμά της και είχε μια αίσθηση λες και κυλιόταν σε αναμμένα κάρβουνα

έμεινε ξανά ακίνητη και μία τρομερή αίσθηση ικανοποίησης άρχισε να την κατακλύζει και να απλώνεται μέσα της σα νικητήρια αίσθηση αυτογνωσίας

μου τα έκαναν όλα αυτά αλλά εγώ παραμένω αυτή που είμαι, είμαι σκληρή

είμαι ικανή

μέσα μου υπάρχει ένας άνθρωπος ανέγγιχτος

αν ξαναγυρνούσαν τώρα και μου έκαναν τα ίδια απο την αρχή

και πάλι δεν θα κατάφερναν να πλήξουν αυτόν τον ανέγγιχτο άνθρωπο

πέρασα τις εξετάσεις που μια ζωή έτρεμα

είμαι μία τελειόφοιτη του πόνου

και τότε είτε ο πόνος καταλάγιασε είτε η ίδια η φύση έσπευσε να την βοηθήσει

γιατί αποκοιμήθηκε με το στόμα κλεισμένο σφιχτά

αναπνέοντας απ’ τη μύτη

μέσα στην κατάμαυρη βρομερή μουχλιασμένη νύχτα της κουκούλας της.

τώρα δεν έλειπε πια κάτι

τώρα ήταν η αρχή.